Yürümek Yaratıcılığı Geliştiriyor
Apple’ın kurucularından olan Steve Jobs, yürüyüş toplantılarıyla tanınıyordu. Facebook’tan Mark Zuckerberg’in de yaya olarak toplantılar düzenlediği görüldü. Ve belki de fikirleri toplamak için zaman zaman ileri geri adım attınız.
Stanford araştırmacıları tarafından yapılan yeni bir çalışma, bunun için bir açıklama sunuyor.
Stanford’da eğitim psikolojisi alanında doktora mezunu olan Marily Oppezzo ve Stanford Graduate School of Education’da profesör olan Daniel Schwartz’ın ortaklaşa yazdığı bir araştırmaya göre, yaratıcı düşünme bir kişi yürürken kısa bir süre sonra gelişir.
Çalışma, içeride veya dışarıda yürümenin benzer şekilde yaratıcı ilhamı artırdığını buldu. Ayrıca çalışmada ana faktörün çevre değil yürüme eyleminin kendisi olduğu da ortaya çıkartıldı. Genel olarak, yürüyenler için yaratıcılık seviyeleri oturanlara kıyasla tutarlı ve önemli ölçüde daha yüksek olarak belirlendi.
Yürümek ve Oturmak
Diğer araştırmalar, aerobik egzersizin genel olarak uzun vadeli bilişsel işlevi nasıl koruduğuna odaklandı. Aerobik olmayan yürüyüşün eşzamanlı yaratıcı yeni fikir üretimi üzerindeki etkisini özel olarak inceleyen ve ardından karşılaştıran bir çalışma görünmüyordu. Bu bir ilk.
Deneylerden birinde, içeride yürüyen bir kişi – boş bir duvara bakan bir odada bir koşu bandında – veya açık havada temiz havada yürüyen bir kişi, oturan bir kişiye kıyasla iki kat daha fazla yaratıcı tepki üretti.
Dışarda temiz hava da yürürken daha yaratıcı olacağımız ya da olduğumuz zaten biliniyordu diye biliriz fakat yapılan çalışma sonucunda boş bir odada boş bir duvara bakan koşu bandında yürüyen birinin de yaratıcılığı oldukça yüksek çıktı. Bu araştırmacıları da şaşırtmıştı.
Yaratıcı Düşünceyi Ölçmek
Araştırma, araştırmacılar tarafından yaratıcı düşünceyi ölçmek için yaygın olarak kullanılan görevleri tamamlayan 176 üniversite öğrencisi ve diğer yetişkinleri içeren dört deneyden oluşuyordu. Katılımcılar farklı koşullara yerleştirildi: kapalı alanda bir koşu bandında yürümek veya içeride oturmak – her ikisi de boş bir duvara dönük – ve dışarıda yürümek veya tekerlekli sandalyede itilerek dışarıda oturmak – her ikisi de Stanford kampüsünde önceden belirlenmiş bir yol boyunca ilerlediler. Araştırmacılar, yürüyüşle aynı tür görsel hareketi sunmak için oturan katılımcıları dışarıda bir tekerlekli sandalyeye koydu.
Deneylerden üçü, “farklı düşünme” yaratıcılık testine dayanıyordu. Iraksak düşünme, birçok olası çözümü keşfederek yaratıcı fikirler üretmek için kullanılan bir düşünce süreci veya yöntemidir. Bu deneylerde, katılımcıların belirli bir nesne için alternatif kullanımları düşünmeleri gerekiyordu.
Onlara üç nesneden oluşan birkaç set verildi ve her set için mümkün olduğu kadar çok yanıt bulmaları için dört dakikaları vardı. Grupta başka bir katılımcı kullanmadıysa, yanıt yeni olarak kabul edildi. Araştırmacılar ayrıca bir yanıtın uygun olup olmadığını da ölçtüler.
Çalışma, bu üç deneydeki katılımcıların ezici çoğunluğunun yürürken oturmaktan daha yaratıcı olduğunu buldu. Bu deneylerden birinde, katılımcılar içeride test edildi – önce otururken, sonra bir koşu bandında yürürken. Araştırmaya göre, kişi yürürken yaratıcı çıktı ve ortalama yüzde 60 arttı.
Dördüncü bir deney, insanların cümleleri harekete geçirmek için karmaşık analojiler üretme yeteneklerini ölçerek yaratıcı çıktıyı değerlendirdi. En yaratıcı tepkiler, istemin derin yapısını yakalayanlardı.
Sonuç: Dışarıda yürüyenlerin yüzde 100’ü, içeride oturanların yüzde 50’sine kıyasla en az bir yüksek kaliteli, özgün analoji üretebildi.
Yani kısaca, yürümek elbette bizi Michelangelo’ya dönüştürmeyecek fakat yaratıcılığın başlangıç aşamalarında yardımcı olabileceği kanıtlandı.
Yazan: Bilge KAPLAN
Bir yanıt bırakın